به عبارت ساده رایانش ابری یا (cloud computing) مدلی است به منظور گسترش و بکار گیری فناوریهای کامپیوتری بر بستر اینترنت. با استفاده از این مدل می توان دسترسی سریع و آسانتر و در هر زمان و مکان به منابعی نظیر (شبکهها، فضای ذخیرهسازی و سرورها) داشت. به عبارت سادهتر تمام نیازهای سختافزاری و نرمافزاری کاربر از طریق شبکه اینترنت قابل دسترسی است و کاربر با صرف هزینه و وقت کم به تمامی اطلاعات و نرمافزارهای کاربردی خود دسترسی خواهد داشت.
مدلهای بهکارگیری رایانش ابری
- ابرهای عمومی: در این روش، مالکیت زیرساخت و منابع محاسباتی در اختیار یک شرکت است و از طریق شبکهی عمومی، خدمات خود را ارائه میکند. در این نوع ابر، برنامههای مشتریان مختلف در سرورها و سیستمهای ذخیرهساز و شبکه ابری باهم قرار دارند.
- ابر خصوصی: در مقابل تعریف ابرهای عمومی، ابرهای خصوصی قرار دارند که زیرساخت آن در داخل یک واحد تجاری یا سازمان قرار دارد و در دسترس عموم نیست. به بیان دیگر، ابر خصوصی به معنی طراحی یک زیرساخت محاسباتی با اضافه کردن مجازیسازی و واسطهای مشابه ابر است. این ساختار به کاربران اجازه میدهد تا با دیتاسنترهای محلی خود تعامل داشته باشند. در واقع ابر خصوصی، مراکز داده مجازی شده داخل FireWall شرکت هستند. در این مدل اغلب مصرفکننده و فراهمکننده ابر یکی هستند؛ البته ممکن است این فضا در مرکز داده شرکت دیگری باشد که به آن ابرخصوصی برون سازمانی میگویند.
- ابر ترکیبی: به روشی که در آن چند ابر ارتباط دارند (انجمنی، خصوصی یا عمومی) ابر ترکیبی گفته میشود. به عنوان مثال ممکن است سازمانی برای نیازهای اصلی خود مانند سرور اصلی وبسایت از ابر خصوصی استفاده کند ولی برای برخی کاربردها مانند کار با فایلهای چندرسانهای با ترافیک بالا از ابر عمومی استفاده کند. یک ابر مرکب، متشکل از چندین فراهمکننده ابر است. این ارائهدهندگان به صورت مؤسسات مجزا هستند ولی به واسطهی فناوری استاندارد که امکان جابجایی و انتقال داده و برنامه را فراهم میکند، اتصالات محدودی دارند.